Μια μέρα στο χιονοδρομικό....

Μετά από 1 χρόνο και κάτι έκανα ξάνα την εμφάνιση μου στα βουνά της Ελλάδας...
:-) Όχι πως πέρσι είχα κάνει τίποτα τρομέρο 2 φορές μόνο πήγα.

Παρόλο του ότι είμασταν με 4,5ώρες ύπνο (ε βγήκαμε το κατα δύναμιν και το Σάββατο ) μετά από 2,5 ώρες φτάσαμε στο Πισοδέρι,αφού περάσαμε από Βέροια,Κοζάνη,Καστοριά,Πτολεμαϊδα. Πρώτη φορά πήγαινα εκεί.
Παρόλο το μεγάλο σχετικά ταξίδι,την ομίχλη που είχε,τον τρελό κόσμο στα lift λόγω μάλλον τριημέρου,τις άλλες 2,5ώρες επιστροφής.....Περάσαμε πολύ ωραία!!
Είναι αυτό που λένε διάθεση να υπάρχει!

Το χιονοδρομικό είχε καλές πίστες και ένα πολύ ωραίο σαλέ.
Χάρηκα γιατί θυμήθηκα πολύ γρήγορα όσα ήξερα και προσπάθησα και καινούργια πραγματάκια.
Γνωρίσαμε μάλιστα και ένα τύπο με την γυναίκα του γύρω στα 35 ο οποίος είχε έρθει από την Αθήνα εκδρομή στην Καστοριά με αφορμή το χιονοδρομικό κέντρο. Ασχολιόταν με το snowboard εδώ και 3 χρόνια και πέραν του ότι του άρεσε το έβρισκε σαν διέξοδο μου έλεγε για να φεύγει τα ΣαββατΚύριακα από την πρωτεύουσα και να ξεσκάει...Να αλλάζει παραστάσεις όπως λένε κάποιοι.:-)

Γυρίσαμε γύρω στις 18.30 το απόγευμα και δεν είμαι πολύ κουρασμένος είναι η αλήθεια.Ίσως άρχισε να βοηθάει το γυμναστήριο :-)
Και τότε ήταν που κατάλαβα...ξαναθυμήθηκα μάλλον....τι ήταν αυτό που μου άρεσε τόσο ώστε να "υπερνικάω" την όποια ταλαιπωρία της διαδικασίας.

Γυρίζοντας το κλειδί της πόρτας του σπίτιου σου και ανοιγοντάς την , βρίσκεσαι στο "παλιό γνώριμο μέρος" .Είσαι ακόμα με τα γάντια,την σανίδα και τις μπότες στο χέρι και τα ρούχα σου είναι βρεγμένα. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή,εκεί χωρίς να το περιμένεις,είναι που κάτι μέσα σου χτυπάει,καθώς το βλέμμα σου χάνεται στο σπίτι.Σαν ένα χαμόγελο που θέλει να βγει από μέσα σου.Σαν τα μάτια σου να αντικρίζουν κάτι γνώριμο,αλλά το μυαλό σου και η ψυχή σου να είναι ακόμα κάπου αλλού. Σαν να θελουν να σου πουν ήταν ωραία σήμερα,ήταν διαφορετικά.
Ανάβεις θερμοσίφωνα,πετάς τα ρούχα και ξαπλώνεις σχεδόν περήφανος στον καναπέ κοιτώντας έξω από το παράθυρο την μέρα να τελειώνει.Μπορεί να βλέπεις τις απέναντι πολυκατοικίες ,αλλά εσύ βλέπεις χιονισμένες πλαγιές στην μέση του πουθενά.
Εσύ,η σανίδα,το βουνό.Τίποτα άλλο.
Η χαρά ένος πετυχημένου σλάλομ,ο φόβος μια επίπονης πτώσης.
Το γέλιο μιας τούμπας που έφαγε ο φίλος σου,το άγχος όταν προχωράς μόνος σου μές στην ομίχλη και λες αριστερά έπρεπε να στρίψω.....
Οι βλακείες με την παρέα σου,μια ζεστή σοκολάτα.
Πλάκα πλάκα....ήταν ωραία σήμερα.
Ντριν , ντριν .....ωπ μόλις έφτασε η πίτσα Center. :-)

Η φωτογραφία δεν είναι από σήμερα αλλά από τα 3-5πηγάδια.Σήμερα όπως είπα είχε πολύ ομίχλη οπότε ήταν αδύνατο να βγάλουμε κάτι.